Erabiltzailearen profila

Nobelak hasiera zail samarra du, erritmoa eta pertsonaien tonua direla medio. Hala ere, irakurketak aurrera egin ahala, nabarmen egiten du hobera.

​Pixkanaka-pixkanaka, asko aberasten da, eta pertsonaiek sakontasun handia hartzen dute. Narrazioak irakurlea harrapatzea lortzen du, eta liburua alde batera uztea ezinezko bihurtzen da sarritan.

​Puntu indartsuenetako bat amaiera da: ezin hobeto eraikita dago, aurretik kontatutako guztiarekin koherentzia handia erakusten duelako.

...nobelak baditu bi mundu literario horietatik oso ezagunak diren gauzak: batetik, suspense iluna, harrapatzen zaituen tentsio hori, oso SK. Eta bestetik, gai soziala, guztiaren aurka borrokatzen diren pertsonaia femeninoak eta Austen gogorarazten dizun XIX. mendeko itxura hori.

Baina kontuz, argi gera dadila ez dela bietako baten kopia zehatza. McDowellek bere rolloa du: nahasketa gotikoa, thriller historikoa, beldurrezko txatalak eta grina indartsuengatik mugitzen diren pertsonaiak (mendekua, boterea, bizirautea...).

Leku batean egokitu beharko banu, thriller historikotik gertuago jarriko nuke, maitasun sozial hutsetik (hello, Austen) edo beldurrezko istorio batetik (hello, King) baino. Baina bi "aire" horien nahasketa hor dago eta, niretzat, horrek ematen dio hain ukitu originala.

Oso gomendagarria hau ere.

Blackie Books argitaletxearen "Hija de la venganza"-ren (Michael McDowell) promozio mezuek Stephen Kingen eta Jane Austenen arteko nahasketa gisa deskribatzen dute liburua. Eta egia esan, hitzaurreak Kingen estiloa ekartzen du gogora, eta liburuaren lehen zatiak, berriz, Harrotasuna eta aurrejuzguak liburuaren ukitua du, eta hori, bide batez esanda, primeran datorkio 1871. urtean kokatzen den istorio honi.

Neuri, behintzat, lehen 60 orrialdeek, bete-betean harrapatu naute. 🔨

Edorta Jimenezen Aizkorak eta gutunak irakurlea harrapatu egiten du. Idazkera bizia eta dotorea du, eta istorioak sortzen duen giroan berehala murgiltzen zara. Esan nahi dut denboran eta espazioan oso ondo kokatua dagoela, eta irakurtzen duzun bitartean ia prozesu osoaren lekuko bihurtzen zarela.

Kapitulu laburrek ere, laguntzen dute liburua egun gutxitan irensten. Gainera, asko disfrutatu dut kaleak eta lekuak ezagututa, oso erraza izan baita kale horietatik paseatzea.

Edortak berak esan du istorioaren oinarria benetakoa dela, eta harrigarria da, izan ere, Bermeon bertan gertatuta ere, ez da ezaguna. Nik neuk ere ez nuen honen berririk liburua hartu arte. Horrek balio berezi bat ematen dio. Gustura entzungo nuke nola bizi izan zuen liburuaren sortze prozesua, batez ere hizketaldia Almikan balitz.

Ederra lana, zorionak.

🎪 Revival liburua idazteko SK imajinatzen dut 🧟‍♀️ Mary Shelley eta 🐙 HP Lovecraftekin kopa batzuk hartzen.

🥃 Pentsatzen dut Bourbon ona zela. Parranda horren ondorioa Revival bada, bere amaierarik onena idazten lagundu baitzioten.

🌩️ Onenetarikoa, behintzat.

"Largo pétalo de mar" harritu nauen liburua da, batez ere urteetan Isabel Allende irakurtzeari uko egin niolako.

Konkistatu egin nau: iberiar penintsulako gerra zibila, Txileko erbestea, Allenderen garaipena eta Pinocheten diktadura hain modu natural eta hunkigarrian nahasten ditu... hasieratik harrapatzen zaitu. Pertsonaiak oso errealak dira eta istorioa oso ondo harilkatuta dago.

Pena ematen du azken orrira iristeak.