Kritikak eta Iruzkinak

...nobelak baditu bi mundu literario horietatik oso ezagunak diren gauzak: batetik, suspense iluna, harrapatzen zaituen tentsio hori, oso SK. Eta bestetik, gai soziala, guztiaren aurka borrokatzen diren pertsonaia femeninoak eta Austen gogorarazten dizun XIX. mendeko itxura hori.

Baina kontuz, argi gera dadila ez dela bietako baten kopia zehatza. McDowellek bere rolloa du: nahasketa gotikoa, thriller historikoa, beldurrezko txatalak eta grina indartsuengatik mugitzen diren pertsonaiak (mendekua, boterea, bizirautea...).

Leku batean egokitu beharko banu, thriller historikotik gertuago jarriko nuke, maitasun sozial hutsetik (hello, Austen) edo beldurrezko istorio batetik (hello, King) baino. Baina bi "aire" horien nahasketa hor dago eta, niretzat, horrek ematen dio hain ukitu originala.

Oso gomendagarria hau ere.

Blackie Books argitaletxearen "Hija de la venganza"-ren (Michael McDowell) promozio mezuek Stephen Kingen eta Jane Austenen arteko nahasketa gisa deskribatzen dute liburua. Eta egia esan, hitzaurreak Kingen estiloa ekartzen du gogora, eta liburuaren lehen zatiak, berriz, Harrotasuna eta aurrejuzguak liburuaren ukitua du, eta hori, bide batez esanda, primeran datorkio 1871. urtean kokatzen den istorio honi.

Neuri, behintzat, lehen 60 orrialdeek, bete-betean harrapatu naute. 🔨

Edorta Jimenezen Aizkorak eta gutunak irakurlea harrapatu egiten du. Idazkera bizia eta dotorea du, eta istorioak sortzen duen giroan berehala murgiltzen zara. Esan nahi dut denboran eta espazioan oso ondo kokatua dagoela, eta irakurtzen duzun bitartean ia prozesu osoaren lekuko bihurtzen zarela.

Kapitulu laburrek ere, laguntzen dute liburua egun gutxitan irensten. Gainera, asko disfrutatu dut kaleak eta lekuak ezagututa, oso erraza izan baita kale horietatik paseatzea.

Edortak berak esan du istorioaren oinarria benetakoa dela, eta harrigarria da, izan ere, Bermeon bertan gertatuta ere, ez da ezaguna. Nik neuk ere ez nuen honen berririk liburua hartu arte. Horrek balio berezi bat ematen dio. Gustura entzungo nuke nola bizi izan zuen liburuaren sortze prozesua, batez ere hizketaldia Almikan balitz.

Ederra lana, zorionak.

🎪 Revival liburua idazteko SK imajinatzen dut 🧟‍♀️ Mary Shelley eta 🐙 HP Lovecraftekin kopa batzuk hartzen.

🥃 Pentsatzen dut Bourbon ona zela. Parranda horren ondorioa Revival bada, bere amaierarik onena idazten lagundu baitzioten.

🌩️ Onenetarikoa, behintzat.

"Largo pétalo de mar" harritu nauen liburua da, batez ere urteetan Isabel Allende irakurtzeari uko egin niolako.

Konkistatu egin nau: iberiar penintsulako gerra zibila, Txileko erbestea, Allenderen garaipena eta Pinocheten diktadura hain modu natural eta hunkigarrian nahasten ditu... hasieratik harrapatzen zaitu. Pertsonaiak oso errealak dira eta istorioa oso ondo harilkatuta dago.

Pena ematen du azken orrira iristeak.

Villanueva komikiak landa eremuak eta misterio elementuak uztartzen dituen lana da, etengabeko deserosotasun sentsazioa sortzen duena. Denboran geldirik dagoela dirudien fikziozko herri txiki batean kokatzen da eta misterio giro hori da liburuaren bertute handienetako bat. Javi de Castrok lehen orrietatik bertatik, atmosfera bikaina sortzen du: sumatzen da zerbait ez dagoela ongi, baina ezin da zehazki identifikatu zer den. Horrek tentsio oso eraginkorra sortzen du, irakurlea jakin-minez mantentzen duena une oro.

Seme-alabarik izango banu, zalantzarik gabe irakurriko nioke. Burujabetza teknologikoaren aldeko ipuina.

Ados egon zaitezke, edo ez, La furia del cobarde liburuak planteatzen dituen termino politikoekin. Baina hori ez da garrantzitsua. Kurtek (surrealismoa erabiliz) gerraren zentzugabekeria aurpegira bota bazigun irakurlea kakaz blai utziz, Fernandok gauza bera egitea lortzen du (hiperrealismoa erabiliz?) kartzelarekin.

Hainbeste pintura geruza dituen mokordoaren kiratsa irakurlearen etxera irits dadin.

Kurt Vonneguten Matadero cinco liburuak absurdoa, sarkasmoa eta irrazionaltasuna konbinatzen ditu gerraren eta, hedaduraz, bizitzaren beraren zentzugabekeria erretratatzeko. Billy Pilgrim bere bizitzako une garrantzitsuen artean salto egiten duen protagonistaren bitartez, Vonnegutek narratiba (eta tonu) kaotiko bat proposatzen du, edozein egitura tradizionalekin apurtzen duena. Zientzia-fikzioaren, kritika antibelizistaren eta umore beltzaren arteko nahasketa. Absurdoa eta tragikoa maisuki elkartzen dituena, liburuko unerik argienak izateraino.

Vonnegutek, gerra zalantzan jartzeaz gain, zentzurik ez duenari zentzua ematen saiatzea ere zalantzan jartzen du. Emaitza: nobela sarkastiko bezain argia, zuhurra. Irakurlea tonu apurtzaile baten bidez desarmatzen duena.

Nahiz eta irakurri duzuenok bat bakarrik gogoratuko duzuen (nik ere hori bakarrik gogoratzen nuen), bi esaldi errepikakor erabiltzen ditu liburu osoan zehar, saihestezina dena normalizatzeko balio dutenak. Eta hala dirudien arren, ez direnak baliabide estilistiko soil bat.

Aurrekoa baino apur bat txarragoa, baina larunbat arratsaldeko film bat ikusten duzun modu berean irakurtzen baduzu liburua, bere funtzioa betetzen du: entretenitzea.

Gata Cattana arlo pertsonala eta politikoa uztartzeak oparitzen duenaren erakusgarri indartsua da. Bere poemak zuzenak dira eta mitologia, kritika soziala eta feminismoari eta identitateari buruzko hausnarketak nahasten dituzten irudiz beteta daude. Irakurri.

Stephen Kingek eta Richard Chizmarrek beldurrezko istorio batean murgilduko gaituzte "La caja de botones de Gwendy" nobela laburrarekin. Hainbat botoi dituen kutxa misteriotsu bat aurkitzen duen neskato baten istorioa da, baina zein preziotan?