Kritikak eta Iruzkinak

1995ean Negu Gorriak taldeak egindako Europako birari buruz Garbiñe Ubedak idatzitako kronika berrargitaratu du Banizu Nizukek. Argitaratu zutenean hamasei urte nituen, Negu Gorriaken oso zalea nintzen, baina ez nuen irakurtzeko aukerarik izan. Orain gozatu dut.

Bost izar jarriko nizkioke edizio honek akats dexente izango ez balitu. Ez dakit jatorrizkoa eskaneatu eta OCRa pasa dioten edo zer. Itxura hori du behintzat. Pena fundamentuzko zuzenketa lanik egin ez izana.

Duela gutxi irakurri nuen Jon Alonsoren beste liburu bat: Salda badago. Kasu hartan goi mailako euskal sukaldaritzaren munduko "zintzoak" zituen helburu, dinbi-danba egurra emateko. Liburu honetan berriz Euskaltzaindiako eta unibertsitate munduko jendea ditu nagusiki jopuntuan, baina kazetari eta polizientzat ere bada kritikarik.

Une batzuetan pisutsua egin bazait ere, orokorrean gustura irakurri dut. Umoretik ere badu. Bilbon hainbat Azkue, Krutwig, Koldo Mitxelena, eta abar agertzen direneko eszenak adibidez bikainak iruditu zaizkit.

Estralurtarren plater hegalari bat Anoetako bi baserri arteko zelaian? Horrelako zerbaitek Pagadiren zigilua darama. Askotan bere ahotsean irakurtzen nituen esaldiak, eta idatzitakoekin barrez lehertzen imajinatzen nuen.

Herri txiki infernu handitik atereak diruditen protagonistak dituen zatia gehiago gustatu zait gero datorren satira politikoa baino. Lehen hori espero nuen, bigarrena ez hainbeste. Orokorrean irakurketa arin eta atsegina.

Irakurri dudan Jon Alonsoren bigarren eleberri beltza da hau. Liburuak dinbi-danba egurra partitzeko erabiltzen dituela iruditzen zait, eta hori datsegit. Oraingoan goi mailako euskal sukaldaritzaren munduko "zintzoak" ditu helburu.

Gehiegi gustatzen ez zaidana esaldi luze eta korapilotsuak idazteko duen joera da. Batzuetan oso egokiak iruditu zaizkit, adibidez, Lanbasen burmuinak abiada bizian egiten dituen jirak eta bueltak adierazteko. Baina beste batzuetan irakurketa astunagoa egiten dute.

Nobela beltza bada ere umoretik ere asko du. Lanbas protagonistaren ateraldiek irribarrea atera didate behin baino gehiagotan. Pertsonaia interesgarria da, baina badu bere B aldea ere: liburuaren hasiera aldera egiten dituen iruzkin arrazista eta matxistak esaterako.

Duela hilabete eta erdi "Carvalho Euskadin" irakurri nuenean Jon Alonsoren liburu gehiago irakurtzeko gogoarekin geratu nintzela esan nuen. Ba, oraintxe bertan esku artean daukat horietako bat, Lanbasen beste abentura bat gainera!

Liburua osatzen duten bi istorioak oso desberdinak dira, baina bietan ageri da palestinarrek jasaten duten zapalketa bortitza. Zenbat horrelako zoritxarrez... Eskertzekoa horrelako liburuak euskarara ekartzea.

Gaur goizean kasu egin didate liburudendatik #DetaileXumeBat iritsi zaiela esanez. Arratsaldean jaso dut eta oraintxe irakurtzen hasteko asmotan. Urria amaitu aurretik sikira, @elegose@mastodon.eus!

Hasiera oso gertukoa egin zait, ondo ezagutzen ditudan lekuetan hasten delako: orain Iametza eta Antza dauden Lasarte-Oriako industrialdeko pabiloia, garai hartan Euskaldunon Egunkariaren egoitza izandakoa, eta handik metro gutxira dagoen Txartel hoteleko kafetegia.

Duela gutxi irakurri nuen idazle honen 'Arrotza paradisuan' lehen liburua bezala, hau ere zientzia fikziozkoa da. Kritika egitean protagonista nagusietako batek Futuramako Zapp Brannigan gogorarazi zidala esan nuen. Honetakoa ere ildo berekoa da, emakumezko pertsonaia batek "kazetari txoriburu neskazale" gisa definitzen du.

Istorioari dagokionez, hasieran erakargarria egin zait, gero klimaxera iristean hartzen duen bideak harritu nau. Entretenigarria iruditu zait zati hori, baina bukaerarekin egiten duen lotura nahiko behartua delakoan nago, amaiera bera interesgarria eta gaurkotasunik galdu ez duena bada ere.

Erabilitako hizkuntzan batukoak ez diren hikako forma ugari erabiltzen ditu, aurreko liburuan bezala. Bitxia egin zait: gatxeuden, natxegon/k, natxien, gintxeztek, baina ahozkoan ohikoak ez diren zeritzoat bezalakoak ere badarabiltza.

Alberto Ladron Aranaren liburuen zalea naizenez, argitaratu zuela jakin bezain laster erosi nuen. Gustura irakurri dut, istorioak harrapatu nau eta amaiera arte eutsi dio tentsioari. Bere beste liburu batzuk askoz gehiago gustatu zaizkidan arren, esaterako duela bi urte atera zuen 'Ilunpeko zelataria', hau ere ondo dago.

Espoiler handirik gabe: liburuaren izenburuko arrotza izar arteko merkatari bat da, batzuetan Futuramako Zapp Brannigan gogorarazi didana, eta ustezko paradisua Erdi Aro moduko gizarte bat duen planeta. Bi mundu horiek topo egitean hasten den abentura entretenigarria iruditu zait. Euskaraz gutxi landu den generoa izanik, gustura irakurri dut, batzuetan estereotipoetan erortzen bada ere: onak ederrak eta lerdenak...

Iñaki Irazabalbeitia Elhuyar eta UEUrekin lotzen nuen. Ez nekien zientzia fikziozko literatura idatzi zituenik. Ipuin batzuk eta beste eleberri bat ere idatzi zituela ikusi dut. Ahal badut irakurriko ditut horiek ere.

Amaitzeko, liburuan darabilen hizkerari dagokionez bi kuriositate. Batetik, erabiltzen dituen hikako forma batzuk ez dira batuko estandarrak: nitxetorren, natxik... Hika batuan erabiltzeko ohitura faltagatik izan daiteke, nik ere zalantza asko izaten ditut, eta ahozkoan gipuzkeraz erabiltzen ditudan aditzak horien antzekoak dira. Bestetik, behin baino gehiagotan aditz trinko ez ohikoen erabilera, adibidez, "txorien kanturik ez zentzuten", Hau bai, nahita egina delakoan nago, eta datsegit.

Bigarren eskuko liburudenda batean aurkitu nuen eta interesa piztu zidan, #zientziaFikzioa ez delako euskaraz gehiegi landu den genero bat. Ea zer moduzkoa den!

Bi idazle deskubritu ditut #CarvalhoEuskadin liburuari esker. Batetik Jon Alonso, liburuaren hasiera eta bukaera hartzen dituen istorioaren egilea. Bestetik, liburuaren kontakizun nagusiaren protagonista den Carvalho detektibearen jatorrizko istorioen idazlea: Manuel Vázquez Montalbán. Bi zatiekin gozatu dut, baina bereziki Carvalhoren ibilerekin. Beste hainbat liburuk bezala egileen lan gehiago irakurtzeko gogoarekin utzi nau. Ea denbora hartzen dudan.

Gustura irakurtzen ditut liburu distopikoak. Istorio erakargarriak sortzeko bidea ematen dute, eta interesgarriak izan daitezke etorkizuneko arriskuen eta erronken azterketa egiteko, baina etorkizun utopiko(ago)ekin amestea ere guztiz beharrezkoa iruditzen zait, bestela etsipenean eroriko baikara. Liburu honetan horretan saiatu dira hainbat idazle ezagun, eta emaitza oso txukuna lortu dutelakoan nago. Baina bat jartzekotan, istorioren batean "etorkizuneko izen xelebreko tramankuluak" topikoa gehitxo landu ote den sentsazioarekin geratu naiz. Gainerakoan oso fin.

"Liburu hau eratzekoan, batez ere, gure ikastola eta lizeotako ikasleak izan ditut gogoan" dio Jesus Altuna arkeologo handiak aitzin solasean, eta "gure ikasleek bere hizkuntzan irakurri ahal dezaten" idatzi duela euskaraz. Altunak berak egindako argazkiek hartzen dute liburuaren erdia, modu kronologikoan ordenatuta, eta bakoitzak azalpen labur bat duela ele-hirutan.

Liburua zaharra bada ere, 1975ean argitaratu zen, ondo betetzen du funtzio hori nire ustez, nahiz eta azken 50 urteetako aurkikuntzak falta. Ondo legoke antzeko dibulgazio-liburu eguneratu bat argitaratzea.

Bainak jartzen hasita, neologismo zaharkituen erabilerak irakurketa zailtzen duela iruditu zait, eta maiz gaztelerazko eta frantsesezko "itzulpenek" xehetasun gehiago dituzte "jatorrizko" euskarazkoak baino. Bigarren eskuko denda batean eskuratu dut liburua, eta oparitxo bat ere bazekarren barruan: aurreko jabeak gaiari buruz egunkarietatik moztutako artikulu bilduma.

1973an liburu hau argitaratu zenetik aurkikuntza asko egin dira Gipuzkoan, bai historiaurreko kastroak, baita erromatar garaiko aztarnategiak ere. Ondorioz, eskaintzen duen informazioa zaharkitua eta mugatua da alde horretatik. Hala ere, ondo dago duela 50 urte ezagutzen zena jakiteko. Garai hartako irakurlea banintz izar gehiago emango nizkioke, 100 orritan laburpen polita egiten baitu, irudi eta guzti.