Kritikak eta Iruzkinak

Inoiz irakurri gabea nintzen poesia eta narratiba uztartzen zituen lanik. Eleberri beltza idatzi du Miren Agur Meabek. Baina olerkietan emana. Eta badu intriga! Hilik azaldutako nerabe bat du abiapuntu. Protagonistak eskolatik ezagutzen du. Eta nerabe horren lagun batek haren egunerokoa ematen dio. Handik aurrera, misterioa hitz aukeratu eta egokietan paperera ekarria aurkituko duzu. Baita gazteen hizketa-moldea olerki bihurtua tokatzen denean. Dena ongi zaindua.

Ez naiz poesian aditua. Ez dakit askorik. Baina intuizioak esaten dit liburu aparta idatzi duela Miren Agurrek. Niri behintzat, izugarri pila gustatu zait.

Mendigurenen liburu berria oso ona da. Nire iritziz, irakurri beharrekoa. Eta eskertzekoa da, halako euskara dotorea darabilen eta liburuen irakurketa errazten duen estiloaren jabe den pertsonak, gai polo honi heltzeko hartu duen hautua. Nola erreparatu dion, akaso, axaleko dirudien kuarteletako haurren jokabide inuzenteari nola emazteenari Eta nola bukatu!

Mikelen lehen liburua da. Lehenengo pertsonan idatzi du. Eta pertsonai ugariz osatua dago kontakizuna. Bakoitzak bere bizipena kontatzen digu. Batzuk Ezkabako espetxetik ihes egin dutenak dira. Jarraika dituztenak, besteak. Edo inguruko herrietako bizilagunak. Harrigarria da nola harilkatu dituen xehetasun guztiak. Nola hezur-haragitu dituen haien bizitza, sentipenak eta miseriak. Eta hizkuntzaren erabilera bikaina. Urteko liburua izateko osagaiak ditu.

Magikoa da liburua. Mirenek, ipuin edo fabula moduko idazkeraz, haur batek bizitakoa kontatuko digu xalo-xalo. Bere begien ulertzeko gaitasunetik. Ederra eta latza da.

Behin baino gehiagotan ihes egin didate malko batzuk irakurketan zehar. Hain da erreala Irakurtzen eta ikusten duzuna. Nola lortu duten marrazkilariak eta idazleak giro hori sentiaraztea. Gertatu zena hezur-haragitzea. Hain dira gertukoak hor agertzen direnen bizipenak...