Erabiltzailearen profila

@Alex @mikelgs ez dakit Paperjale erabiltzen eta gaitza izango da 🤣 🤣 Baina euskaraz irakurritakoen inguruko iritzia jartzen ahaleginduko naiz 😉

Planteamendu interesgarria iruditzen zait XXI. mendean prentsa kiosko baten bi belaunaldi elkartzea Bernidormen (papera/digitala, informazio iturriak, turistifikazioa, belaunaldi arrakala...), baina nobela falta izan zait, istorioa.

Bi protagonista ditu, kapituluka txandaka agertzen direnak, baina lantokiak lotu arren, elkarreraginik ez dutenak.

Gazteak gaur egungo bere belaunaldiaren irudi bat ematen du, gustatu zait leiho hori: noraeza, zalantza, konpromisoarekiko beldurra... Zaharraren istorioak, aldiz, sakontasuna falta duela iruditu zait. Ahizparen zaintzaren edota herri baten turistifikazioaren lekuko da, baina gai horiek agertzeko aitzakia baino ez ote den pertsonaia...

Liburua laburra da eta ideia, datu eta gai interesgarri asko (beharbada larregi?) aipatzen direlakoan nago, batzuetan bitxikeria interesgarriei buruzko pasarteak txertatzen dira, adibidez. Baina, lehen esan dudan moduan, nobelak zer istorio kontatu nahi duen pentsatzen gelditu naiz amaieran, argumentuan.

Gustura hasi nintzen irakurtzen, baina liburuaren erdialdetik aurrera errepikakor eta motelegia egin zait, beharbada, protagonistaren bizimodua islatzeko modua izan litekeen arren. Liburuan zehar gizatasunaz hainbat hausnarketa interesgarri egin liteke eta hori da liburuaren ekarpena nire ustez: askatasunaz, zaintzaz, maitasunak, generoaz, naturarekiko harremanaz, heziketa arautuaz...

Leku-denbora koordenada zehatz batzuetan kointziditu duten pertsonaien (h)istoria aleak dira liburuko kapituluak. Hain zuzen ere, Francesco Pasqualeren bueltan edo aitzakian (Sapri, 1825-Bermeo, 1910). Bera eta ingurukoen bizipen eta anekdotak ez ezik, garaikide izan zituen musikari ospetsuen bizitza eta eurei buruzko datu bitxietatik abiatutako istorioak kontatzen ditu Elorriagak. Gustura irakurri dut. Batetik, kapitulu laburrak direlako eta narratzailearekin jolasten duelako: 1. pertsonak, 2.nean... umearen begiradatik, helduarenetik... Bestetik, kontaketaren estiloa hurbila egin zaidalako, ahozko kontaketatik hurbil ikusi dut diskurtsoa sarri memoriaren lausotasunean kokatuta "beharbada, ez dago seguru, agian..." . Azkenik, nahiz eta lehenengoetan amorru txiki bat sentitu, gertatzen dena ulertzeko klabeak geroago ematearen jokoan sartu naizelako. Kapituluak, detaileak edo gertaerak josteko informazioa gerora ematen du, batzuetan hari fin bat baino ez, beste batzuetan arrazoi gordina. Liburua berriro irakurriko dut, mosaikoa osatuta.

Ba al dugu nahi duguna gogoratzeko edo ahazteko gaitasunik?

Elkarren bizitzan eragiten dugu, nahita, nahigabe. Eta ezkutuan zeuden mamuak azaleratzen direnean zer egin eman eta hartzen dugun minarekin? Memoriari buruzko saiakera egiten du Lizarraldek. Irakurraldi bakarrean hasi eta buka egiteko modukoa.

Maitasun kapitala irakurri berri dut: bapo (eta brabo!). Hasierako momentu batean, hausnarketan, astun samarra egingo ote zitzaidan zalantza egin nuen, baina berehala harrapatu eta amaierararino eraman ninduen. Uste dut aurrerago berriro ere irakurriko dudala. Ea egin ditudan azpimarrek zer erakusten didaten neure buruaz. Bitartean, aipatzen diren margolanak begiratuko ditut Interneten. Zenbat azpimarra!