Erabiltzailearen profila

Espektatibak ez dira bete: bere iritzia beti kontuan izaten dudan lagun batek gomendatu zidan, baina ez nau txunditu. Liburua erraz irakurtzen da, eta argi ikusten ditut bere indarguneak: kapitulu motzak, erritmo bizia, bi plano, ezusteko bideak... Psikiatriko batean girotua, osasun mentalaz eta bere ingurumariaz pentsatzeko abagune ona da: psikoterapiaz, zentroetako jardunbideez...

Hala ere, gaiak eman zezakeena kontuan hartuta, sinplea begitandu zait, eta argumentuaren une batzuetan eskas samarra: protagonistetako bat psikoterapeuta da, eta bere ahotan ematen diren iritzi batzuk arinegiak iruditu zaizkit, eta argumentuan ere elementu batzuk sinesgaitz eta behartuak (Aliciaren egunerokoak ez du egunerokoa ematen tarteka, sei urtez "kartzela" hartan ezkutuan gorde ahal izatea sinestezina, margolari profesional bati margotzeko aukera ematea bururatu ez izana...).

Hainbat testu jasotzen ditu liburuak, jolasa nagusi, hizkuntza, esanahi eta testu generoan. Irudi batzuk errepikatu eta testua zipriztindu arren, zer pentsatuta ematen duten gai, egoera eta hausnarketak biltzen ditu. Absurdoa, umorea, kritika... Don Inorrez taldearekin prestatutako zuzenekoa ikusteko gogoz.

Euskal literatura klasikoari buruzko diskurtso nagusia zabaldu eta bazterrean gelditu izan direnak (ere) ezagutarazteko lan ederra da. Izan ere, inprimatutako testu nagusietatik kanpokokoak aintzat hartzen ditu eta, jakina, gutxietsi izan diren emakumeen lanak ere bai. Horretaz gain, antologia ere bada, eta garai desberdinetan gizon eta emakumeek generoaz zer dioten ere biltzrn du eta hausnarketa gai bihurtu. Hitzostean Iratxe Retolazak dioen moduan, abiapuntua edo hezurdura jarri du hurrengo ikerketa eta osteko dibulgazio lanetarako.

Gustura irakurri dut Eztizen Artolaren lehen liburua: hasi eta buka.

Nobela laburra da, eta askotan ikusezin edo behar bezalako arretarik eskaini ez zaion gaia dakar, preso politikoen seme-alaben esperientziarena.

Izenburuak iradokitzen duen kilometro askotako urruntzeak bere ondorioak ditu ume, gero nerabe eta azkenik heldu egiten den protagonistarengan. Eta protagonistaren garapen hori lehen pertsonako narratzailearen kontamoldean ere antzematen delakoan nago, xalotasunetik kritikotasunerako bidea erraz/natural egiten duela. Baina urruntzeak ez ezik, aitarik barik bizitzeak ere ondorioak ditu, jakina. Eguneroko bizitza zeharkatzen du hutsuneak eta hankaz gora jartzen etxera etortzeak. Kartzelari, salbuespen neurriei eta sistema heteropatriarkalari kritika egiten zaie. Elkartasunaren ukendua eskertzen da. Zelan ez garatu kontzientzia kritikoa ibilbide zail horretan? Zelan ez gorrotatu kartzelakarraildu zaituenean?