Erabiltzailearen profila

Irentsi egin dut nobela mutantea, oso gustura, bai formagatik, bai kontatzen duenagatik. Proposamenen indartsu eta aberatsa.

Amatasuna umea jaio aurretik hasten da eta non amaitu? Guztiok gara alaba (edo seme). Eta haurdunaldia eta ostekoa, bi kapitulu, eta errealitatea poemetan xalo eta argi. Ilusio, insomnio, gizarte arau, indarkeria obsztetrikoa...

Liburuaren izenburuak badu azalpen laburra azalean bertan: "Indarkeria matxistaren ertzak: tortura politikoa". Euskal Herrian militantzia politikoan jardun duten *emakumeek jasandako torturari hainbat lekutatik heltzen dion lana da, hutsune handi bat betetzera datorrena, hainbat gai mahai gainean jarri eta agenda sozialean kokatzera. Izan ere, ez zaio behar besteko garrantzirik eman. Interesgarria eta beharrezkoa.

Hala ere, momentu batzuetan apur bat errepikakorra egin zait, geldoa, ñabardura terminologikoak zehaztean, adibidez. Duñabeitiaren tesiaren xehetasunak bildu nahi izatearen ondorio izan litekeela pentsatu dut hasieran, baina, seguruenik, nik azkenaldian saiakerarik ez irakurtzearen ajea izango da, gihar falta. Edozelan ere, nahiz eta momenturen batean kateatu, ezinbesteko lana da zer, nola, nondik, zertarako, zer egin den eta egin litekeena ikusteko. Gaiari heltzeko.

@desertorea erabat ados, bai alde ondo dagokienez, bai txarrei. Niri ere ez zitzaidan sinesgarria egin bikotekidea hil eta horrek batere ondoriorik ez izatea berarengan.

Harrapatu egin nau liburuak: kapitulu laburretan, bi plano txandakatuz hasierako lerroetako hilketa argituko zaigu, baita hilketa ostekoak ere. Hiru egunetan irentsi dut. Hizkuntza gutxituak ikertzen dituen eskoziarra eta informatikari isila, Mintegik beste behin giza harremanetan jartzen du fokua, bikote harremanean, baina kide bakoitzaren jakintza esparruetan ere badago zer pentsatua. Pultsuari ondo eusten dio nobelak, nahiz eta alderdiren bat sinesgaitza egin zaidan.

Oso gustura irakurri dut Bea Salaberriren nobela: soilaren itzalpean, isilean, ia oharkabean pasatzen direnak lehen lerroan hartzen ditu. Ipar Euskal Herrian ETAri ezinbesteko laguntza eman zion emakume bat du protagonista, erakundearekin hartu-emana izan zuen bi epe desberdinetako bizipenak kontatzen dituena.

Idazmoldea ere gustatu zait, zenbaitetan egiten dituen elipsien jokoa, isildutakoak zenbateko garrantzia duen erakusten duena. Mesfidantzak ere gordeka aritzea eskatzen du eta halaxe jokatzen du narratzaileak tarteka, ostean horretaz konturatzeko gertatutakoa argi azaldu arren.

Espektatibak ez dira bete: bere iritzia beti kontuan izaten dudan lagun batek gomendatu zidan, baina ez nau txunditu. Liburua erraz irakurtzen da, eta argi ikusten ditut bere indarguneak: kapitulu motzak, erritmo bizia, bi plano, ezusteko bideak... Psikiatriko batean girotua, osasun mentalaz eta bere ingurumariaz pentsatzeko abagune ona da: psikoterapiaz, zentroetako jardunbideez...

Hala ere, gaiak eman zezakeena kontuan hartuta, sinplea begitandu zait, eta argumentuaren une batzuetan eskas samarra: protagonistetako bat psikoterapeuta da, eta bere ahotan ematen diren iritzi batzuk arinegiak iruditu zaizkit, eta argumentuan ere elementu batzuk sinesgaitz eta behartuak (Aliciaren egunerokoak ez du egunerokoa ematen tarteka, sei urtez "kartzela" hartan ezkutuan gorde ahal izatea sinestezina, margolari profesional bati margotzeko aukera ematea bururatu ez izana...).