Erabiltzailearen profila

Gustura irakurri dut Eztizen Artolaren lehen liburua: hasi eta buka.

Nobela laburra da, eta askotan ikusezin edo behar bezalako arretarik eskaini ez zaion gaia dakar, preso politikoen seme-alaben esperientziarena.

Izenburuak iradokitzen duen kilometro askotako urruntzeak bere ondorioak ditu ume, gero nerabe eta azkenik heldu egiten den protagonistarengan. Eta protagonistaren garapen hori lehen pertsonako narratzailearen kontamoldean ere antzematen delakoan nago, xalotasunetik kritikotasunerako bidea erraz/natural egiten duela. Baina urruntzeak ez ezik, aitarik barik bizitzeak ere ondorioak ditu, jakina. Eguneroko bizitza zeharkatzen du hutsuneak eta hankaz gora jartzen etxera etortzeak. Kartzelari, salbuespen neurriei eta sistema heteropatriarkalari kritika egiten zaie. Elkartasunaren ukendua eskertzen da. Zelan ez garatu kontzientzia kritikoa ibilbide zail horretan? Zelan ez gorrotatu kartzelakarraildu zaituenean?

Gustura irakurri dut, inoiz kontzepturen/erreferentziaren bat guztiz ulertu ez arren.

Bi plano ditu: narratzailea den "bizkartzain" umoretsua alde batetik, eta pentsalaria(k) edo diskurtso egituratua bestetik. Narratzaileak rollaren arabera, bere idoloaren bizkartzain/elkarrizketatzaile edo lekuko, testua dentsoagoa edo arinagoa da. Baina bi tonu desberdin izan arren, bietan dago gizarte salaketa. Zenbat azpimarra! Hausnarketarako ideia asko ematen ditu, eta narratzailearen tonu ironikoak arintasuna ematen dio eta barre txikia atera han-hemenka. Geure buruari barre egin ezean akabo!

Hiru eguneko kronikak biltzen dituen Davisen hitzaldi, elkarrizketa (galdera zein erantzunak) edo hausnarketa batzuk bere pentsamoldea batzeko txatal mamitsuak dira.

Ez da ohiko nobela beltza, ez da hilketa bat argitu nahian abiatzen, baina pertsona baten bila dabilen protagonista bat dugu, polizia edo ikertzailea izan barik, arrastoa arrasto, horretan buru-belarri sartzen den gizon bat, obsesionatu egin delako behin ikusitako neska batekin. Bestetik, beste protagonista, jatorri pobrea atzean utzi nahi duen femme fatal ederra. Kapituluetan narratzailea txandaka agertzen zaigu eta gertaera baten aurrean ikuspuntu desberdinak daudela konturatzen gara. Ikusi nahi duguna baino ez dugu ikusten. Emakume diru-gode eta manipulatzailea ezagutu barik ametsetako aingerua da.

@Alex nik ere agertzen diren erreferentzia literario batzuk irakurri gabe ditut, eta gako batzuk galdu izana sentitu nuen.

Sara Mesaren beste pare bat liburu (Un amor, La familia) irakurrita nituen, eta berriro pentsatu dut: ze ona! Zelako kontamoldea, zelako planteamendua, zelako gizarte kritika... Annie Ernaux-ek idazketa labana bat dela dio, ez dakit Mesak zer dioen, baina geure buruari galderak egiteko eta arau batzuk zalantzan jartzeko abilezia du, duda barik...

Poesia Mailu bat da esaten zuen Arestik, eta Ernaux-k labana bat dela dio. Gure komunitatean eragiteko modu bat, bizitzatik banaezina, jarrera (konprometitu) bat.

Ibilbide luze eta oparo baten atzean idazketari buruzko ezagutza, formazio, dedikazio zein eskarmentua nabarmentzen dira. Literatura hitza albo batera uztearen arrazoitik hasi, eta bere hautuak, egiteko moduak eta ikuspuntuak azaltzen ditu; izan ere, bere idazketari buruzko gogoeta bildu nahi du elkarrizketak: eraginak, estiloa, sailkapenak, abiapuntuak, prozedurak...

Nobel Saria eman zioteneko hitzaldiak emozionatu ninduen, eta liburu honetako muina han dagoela kondentsatuta iruditzen zait. 20 urte lehenago email bidezko elkarrizketa den liburu honetan ere hortxe daude bere printzipioak, bere idazketatik bereizi ezin direlako.

@desertorea bai, kartzela gure gizartearen adierazpide gordin eta bortitzena. Irakurle talde baten komentatuko nuke gustura

Asko gustatu zait Nerea Loiola ren Zebrak eta bideak. Lana eta sena. Forma aldetik, proposamen desberdinak; mamiari dagokionez, begirada interesgarria. Bazterrekotzat jo litezkeenak, isildu izan direnak eta agerikoagoak (denongan daudenak. Hainbeste gu kabitzen dira guztiogan!)