Kritikak eta Iruzkinak

Batzuetan, ez duzu goi literaturarik edo pentsaraziko dizuten lanik nahi. Orriak galapa baten irentsi eta hiru-lau egunotan narrazioan aurrera egin baino ez duzu nahi egin. Liburu hau horietarikoa da. Warren Ellisek bere komikiak aparkatu zituen une batez bere bigarren eleberri hau idazteko eta asko eskertu diot erabakia. Agian amaierak apur bat dezepzionatzen du baina hala ere oso gomendagarria. (Ernegagarri bakarra, azaleko irudia guztiz simetrikoa ez izatea grmpufblgr)

Ez dakit zer gertatzen zaien estatubatuarrei euren maskulinitateagaz baina arazo larria dutela dirudi eta beraien kultura eta ikuspuntua zabaltzeko dituzten bozgorailu eta eraginagaz arazoa guri ere zipriztintzen digu. Eleberri honek hainbat genero jotzen ditu eta oso modu onean; gazte kriminalak, billarra, kartzela eta saiakera seudofilosofikoak (azken hauek batzuetan astuntxu). Dituen urteak dituela nahiko ondo mantendu dela esan daiteke.

Liburutegi kontuak jorratzen dituzten liburuek erakarrita, Anthony Doerren Ciudad de las nubes irakurri nuen eta nahikotxo gustatu zitzaidan (Konstantinoplako setioaren historia gogoan luze geratzeko modukoa da). Oso egoera eta aro ezberdinetan kokatutako lau-bost pertsonaia oratu eta harilkatu zituen modua benetan ona iruditu zitzaidan eta aurreko bere nobela (Pulitzer sariagaz altzatu zena, gainera) nahiko modu onean ikusi nuenez liburu-dendan ba... animatu egin nintzen.

Oso ondo idatzita dago eta pertsonaiekin hunkitu zaitezen lortzen du. Kapitulu oso laburrak, egoera batetik bestera saltoka narrazioa arinduz eta liburukotea (seiehun orri baino gehiago ditu) di-da batean irakurtzea ahalbidetzen dutenak.

Eta, hala ere, zerbaitek, ez dakit zehatz zerk, kirrinka egiten zuen liburuan zehar. Tira, nire maniak, agian.

Apunte modura, liburuan agertzen diren haurrei bideratutako zientzia irratsaioek egungo Ikusgela[1] proiektua gogorarazi didate. Nork daki, agian etortzear dagoen apokalipsi zonbian, jakingura naturala duten umeak elkartzeko balioko ote dute bideook.

[1] ikusgela.eus/

Egia esan, hau ez da liburuaren kritika baizik eta berau lortzearen azalpena.

Gabonetako opariak erostera joan nintzen liburu-denda batera (Algortako Itxas-Ikus) eta hara non agertzen den nire egile gogokoenetariko baten liburu berria (nahiko majoa dirudien aktore batekin batera idatzitakoa, antza) ordura arte entzuna ere ez nuena. Leku fisikoak beharrezkoak ditugu sareko eskaparate handi eta nonahiko horren zirrikituetatik iragaz daitezkeen objektuak, ideiak, topatzeko.

Ez dakit Errenazimenduan ez ote zen arkitektura pertsonara doitu zela ordura arteko 'Jainko'renera heltzeko asmo hori apur bat baztertuz. Eta ez dakit ezta ere, ez bazen izan garai hartan non pertsonen barruan gertatzen ziren ideiak, jakintzak eta burmuinean meta zitezkeen kontu guzti horiek 'barne-arkitektura' batean biltzearen gogoa eta asmoa ez ote zen piztu (horren inguruko zerbait irakurria nuen baina ezin gogoratu orain non). Kontua da, eleberri-eguneroko-kontakizun honetan Oihanek ez diola bere psikeari nolanahiko etxe ziztrin bat eskaini baizik eta gaztelu oso bat (Butroekoa, hain zuzen).

Durangoko Azokan lortutako liburua (orain bertan enteratu naiz argitaletxea bien arteko abentura dela. Elkarrizketa Xirulirun\">www.youtube.com/watch?v=gWLOXqJudV8">Xirulirun ) egilearen izena irakurtzerakoan Ibaiertzeko ipuinaren egilea izango zela pentsatu nuen baina handik zebilenez (liburuan irudigile dagoen Unai izango zela suposatzen dut orain. Bide batez, oso erakargarriak azala eta barneko irudiak) liburutegiko irakurleentzat sina zezan eskatu nion eta konturatu nintzen beste egile bat zela.