Kritikak eta Iruzkinak

Liburu hau irakurtzen dudan bigarren aldia da (@elegose@mastodon.eus irakurle taldean irakurri genuen 2019ko apirilean). Bere momentuan, ez zen nire gustukoa izan. Hala ere, orain gure detektibe Toureren historia osoa ezagututa eta Jon Arretxeren umorea hobeto ulertuta, bigarren irakurketa askoz atseginagoa izan da. Liburu ona iruditzen zait igande arratsalderako. Frenetikoa izan daitekeena.

Entretenigarria da oro har, eta irakurketa guztiek gehiago jakiteko gogoz uzten dizute. Azken 15 kapituluetara iritsi arte. Azken 200 orrialdeak oso astunak eta desatseginak egin zaizkit kontakizunaren maitasun-triangeluagatik. Sexua deskribatzen duten kapituluak oso txarrak dira, lotsa emateraino.

Ez dut uste sagako hurrengoekin jarraituko dudanik, oraingoz behintzat.

Aurrekoak bezala oso erraz eta oso gustura irakurtzen den ezohiko detektibearen nobela. 🤓

Ba hori, ezin dela gauza askorik esan spoilerrik egin gabe, baina asko gustatu zait eta asko disfrutatu dut Gabo hau. Liburu honek erakusten du idazle aparta izan zela, azken momentura arte. Bere itzala oso luzea delako.

Liburu hasieran pentsatu dut ez zegoela lar argi nora eraman nahi gintuen Jonek liburu honekin, baina harin lotzen ditu hariak eta nabari da Afrikaren inguruan gauza asko dakizkieen pertsona dela.

Hori bai, hasiera eta bukaera gustatu zaizkit gehien, hori, eta gure protagonistaren alde ilunak.

Liburua, aurreko bien umore bereizgarririk ezer gutxi duen arren (gaia zein den kontutan hartuta erabat ulergarria dena), oso irakurketa interesgarria da gurekin bizi diren etorkinen egunerokora hurbiltzeko eta mafien mundua ezagutzeko, sufritzen dituztenen begietatik. Oso gordina da, oso esplizitua orrialde batzuetan, eta oso tristea orokorrean. Ito egiten du.

Autobus bidaia luze batean irakurri nuen liburu bat ekarri dit gogora, Europarako bidean emakume baten esperientzia kontatzen zuen liburu horrek. Emakume hark, basamortuan abandonatu behar izan zuen ume jaioberria, oraindik bizi zela. Jonen liburu honek liburu hura irakurtzean izan nituen sentimenduetako asko transmititu dizkit.

Historian bada gauza bat konbentzitzen ez nauena (eta ez dut aipatuko zein den izorrakirik ez egiteagatik); hala ere, bost izar ematen dizkiot sentiarazi didanagatik. Onartuta gaia beste bat balitz, ez nintzatekeela hain onbera izango. 🤣

Zelako nahastea sortzen zaion Toure lagunari... bigarren hau ere oso entretenigarria da eta umoreak bestelako zera bat ematen dio, gogoz irakurtzeko gogoa erantsiz. Adiktiboak dira. Gainontzekoak ere irakurriko ditut noski, bigarren aukera honetan gustua hartu baitiot Toure sagari.

Oharra: Liburu honetan Bilboko meatzarien inguruko zertzelada oso oinarrizkoak baina, era berean, interesgarriak daude.

Oso gustura irakurtzen dira Toure lagunaren abenturak eta hariak zein ondo lotzen dituen gustatu zait. Poliziarik gabeko nobela beltz bat, edo polizia antogonista duen nobela beltz bat? Oso ondo girotuta dago, ondorioz, ez du inolako esfortzurik suposatzen Sanfranen eta Palankan sartzeak.

Elegosen (@elegose@mastodon.eus) irakurri nuen Toure pertsonaiaren inguruan lehen aldiz, Ez erran deus liburuan, eta ez nekien zerbait jakin behar nuela pentsatu nuen. Izan ere, nahiz eta nobelak autokonklusiboak diren, argi dago komeni dela dagokien ordenan irakurtzea.

Itzela da istorioa eta pena ematen dit bukatu izana. Bai, ia 40 urterekin Harry Potter irakurri daiteke, eta izugarri disfrutatu.

Orain arteko libururik ilunena.

Ba hori... hemen hasten dela benetako rock&rolla eta aurreko liburuen ilunak argitzen.

Ba hori, gauza oso interesgarri jartzen hasi direla eta nabari dela idazleak pentsatzen duela bere irakurleak gauza "serioagoak" irakurtzen hasteko gaitasuna daukatela. Izan ere trama dezente bihurritzen baita.

Liburuen tramak konplexuagoak dira jada, eta pertsonaien bilakaera ikusten hasten da. Hazkundeari buruzko istorioak ere agertzen hasi dira: maitasuna, gorrotoa, mendekua... esan didate liburu honetatik aurrera are hobeak direla istorioak. Poztuko naiz, gutxienez, hau bezain onak badira.