Kritikak eta Iruzkinak

Oso gustora irakurri dut eta ezagutzen ez nuen pertsonaia historiko baten berri izan dut. Teknologia berriei eta bizi dugun garaiari buruz ere hausnarketa interesgarria egiten du. Oso erraz irakurtzen da eta erraz sartzen zara kontatzen duenean.

Istorioa, marrazkiak, pertsonaiak... Ederra! Erretxintasun berezi bat du eta gustuko izan dut. Hurrengo aleak irakurtzeko gogoz.

Gogotsu nintzen irakurtzeko eta erdizka utzi ninduen, zerbait esateagatik. Inongo unean ez du herrialdea ezagutu edo argazkitzeko asmorik. Aurretik zeramatzan aurreiritziak sendotzeko besterik ez du erabiltzen bidaia, eta ez da sekula bere ikuspegi mendebaldarretik apur bat ere mugitzen ikusten ari dena ulertu nahi izateko. Lastima.

1998an hasi ziren Jodorowsky eta Gimenez La Casta de los Metabarones saga sortzen. Egia da denbora pasa dela, baina agur egun irakurrita, nazka ematera ere iritsi daiteke. El Incalen oso fana izanik, duela gutxi irakurri nuen eta une batzuetan alde batera uztekotan egon nintzen. Izutzeko modukoak dira azaltzen duen misoginia eta erabilitako muturreko klitxe matxistak. Gertatu izan zait garai bateko komiki edo pelikulak berrartzean deseroso sentitzea, baina kasu honetan beldurra ere ematen du. Hainbeste, beldur naizela El Incal berriz irakurtzeko aspaldi irakurri bainuen. Bere horretan utziko dut bazpada ere.

Ba hori, gozatu hutsa. Miresgarria da generoak desegutreko belgikarrak duen gaitasuna. Zientzia fikzio testuinguru batean kokatzen du istorioa, baina epokako, western edo gaur egunean kontatu ahalko litzatekeen istorio bat kontatzen digu gizakiak betidanik hizpide izan dituen gaiak hizpide izanik. Gomendagarria erabat.

Emil Ferrisen lana zoragarria da. Ohar-koaderno moduan marraztutako komikia da, eta irakurtzen ari zarela, bere pentsamenduetan sartzen zarenaren sentsazioa eskaintzen dizu. Marrazki aldetik astakeria hutsa da eta ate polita da Ferrisen ibilbide luzean murgiltzen hasteko. Urte batzuk barru historiako komiki garrantzitsuenen zerrenda guztietan agertuko den komikia, ziur,

Oso Wallander zalea naiz, saga osoa eta Mankellek bere inguruan sortutako aparteko nobela guztiak irakurri ditut. Azken garaietako gizartearen argazki ederra osatzen du suediarrak Scaniako Ystad hirian polizia lanetan dabilen Kurt Walldander detektibearen eskutik. Aipagarria da Kurt bera, ez baita inondik inora "superbotereak" edo erakargarritasun izugarria duen pertsonaia bat. Gizon normal bat da, bere lana ondo ematen zaiona, eta beste edonork izan ditzakeen arazoak dituena. Gomendagarria erabat.

Paul Urkijok sarean gomendatzen zuela ikusita hasi nintzen irakurtzen eta ez nintzen damutu. Istorio eta marrazki ederrak umore printzez josiak. Pertsonaiekin enpatia lortzen du eta erabat sartzen zara irakurketan. Lehen lauak irakurri ditut eta gustora jarraituko nuke irakurtzen.

Alde handia dago ipuinen artean. Irakurtzen hobeto pasako nuela uste nuen. Badu une ederren bat, baina orotara, ez ninduen asebete utzi.

Poesia gutxi irakurri dut, arreta maila handia eskatzen duen generoa da eta nire kontzentrazioa ez da egokiena izaten halakoetarako. Hala ere, badira gozatu ditudan gutxi batzuk. Hauxe da bat. Behin baino gehiagotan irakurri eta oparitu dudan liburua.

Zoragarria izan zen liburu honekin topatzea. Garai hartan, oso gutxi irakurtzen nuen euskaraz, eta bai, aurreiritziak nituen. Euskal lietratura, bere osotasunean, hizkuntza jasoegi, idazkera astun, eta argumentu pretenziosoez josita zegoela uste nuen (Artaburua ni, bai). Igartza saria irabazi eta nire eskuetan erori zenean, aurreiritzi horiekin eta muturra okertuta hasi nintzen irakurtzen. Eskerrak! Kattalin Minerren liburu honi esker kausitu nuen euskal literatura uste nuena baino asko bizizago zegoela. Primeranidatzita dago, oso modu naturalean eta testuak primeran korritzen du. Istorio eta pertsonaiak hasieratik harrapatzen zaituzte eta guztia nola amaitzen den jakin nahi duzu. Horretaz gain, Minerren ironia eta erretxintasuna zoragarriak dira. Esan beharrik ez da, liburu honen ondotik, beste hamaika euskal librururen irakurketa etorri zela, bat idaztera ere animatu nintzen. Mila esker, Kattalin.

Ohiko bilakatzen ari da azknealdian superheroiak zerutik jaitsi eta lurrera jaistea. Kasu honetan, hurrunago eramaten du erabakia Mark Millarrek. Nerabe arrunt batek superheroi izateko erabakia hartzen du, baina ez du ez superbotererik, ez botererik, eta ezta gaitasun azpimarragarririk ere. Argumentua bikain eraikita dago eta ohiko mekanismoak erabiliz istorio xurgatzaile bat sortzen du. Marrazkiak pasada bat dira, kolorearen erabilera deigarriak barruraino sartzen zaitu eta orrialde batuk enmarkatzeko modukoak dira.

Hellboy protagonbista zuen lehen filma ikusi ondoren hasi nintzen komikiak irakurtzen. Filma amaitzean, sentsazioa izan nuen ez ziola berezko obrari justiziarik egiten. Intuzio horri jarraituz hasi nintzen Mingolaren lanaz gozatzen. Marrazki eta gidoiak, istorioak, tramak, pertsonaiak... Mingolaren mundua bakarra eta errepikaezina da. Nire kuttunetako bat zalantzarik gabe.

Edouard Luntz zinemagilearen lana eta istoria ezagutzen ez badituzu (nire kasuan bezala) ezer gutxi eskaintzen du komikiak. Omenaldi eta aldarrikapen ariketa hori alde batera utzita, komikiak bere horretan, ez du gauza handirik eskaini edo transmititzen.

Blacksad arrakastatsuari esker ezagutu nuen gidoigilearen lehen lan osoa. Adinekoak jartzen ditu zentroan eta modu oso efektistan gainera. Marrazki ederrak eta Madriletik zuribeltzezko bueltaxka bat emateko aukera egokia. Gomendagarria.