Dabid , Gabriel García Márquez(r)en En agosto nos vemos irakurtzen hasi da
En agosto nos vemos, Gabriel García Márquez
Cada mes de agosto Ana Magdalena Bach toma el transbordador hasta la isla donde está enterrada su madre para visitar …
«—Hara joan nintzenean gizon egingo nintzela esan hidan... baina gerrak gizonak galtzeko dituk, Trinido.»
🐘 Mastodonte-hazlea. 🧑🚀 Fedibertsolaria. 📢 Aktibista. ✍️ Blogari panfleteroa (orain gutxiago).
🐧 #SoftwareLibrea, 🧠 #KulturaAskea 🎒 #HezkuntzanLibrezale, 📚 #Literatura, 🎲 #MahaiJokoak, 🗨️ #365egun.
Esteka hau laster-leiho batean zabalduko da
66% osatuta! Dabid(e)k 36 liburutik 24 irakurri ditu.
Cada mes de agosto Ana Magdalena Bach toma el transbordador hasta la isla donde está enterrada su madre para visitar …
Egileak, Nana katua eskusa gisa erabiliz, askatasunaren, norbanakoaren erantzukizunaren eta, batez ere, emozioen errepasoa egiten duen eleberri guztiz existentzialista baten aurrean kokatzen gaitu. Liburuko protagonistak, hura zaintzen duen pertsonarekin batera, bidaia bat hasten du, autoikaskuntzara. Bidaia horretan, Japoniako egunerokotasunaren errepasoa egitera gonbidatzen gaituzte, Satoruren bizitza ardatz hartuta.
Asko gozatu dut liburu honen irakurketaz eta nire ustez, akats bat besterik ez du:
Katuaren barruko ahotsa ez da sinesgarria. Errealismo magikoak erakutsi digu gauza batzuk, aztertu gabe onartu behar ditugula. Besterik gabe. Eta uste dut katuaren barne-ahotsarekin egilea ez dela gai sentipen hori transmititzeko. Edo ni behintzat ez naiz antzemateko gauza izan. Kafka en la orilla liburuko kaleko-katua dut gogoan hau idazten dudan bitartean, gaizki gogoratzen ez badut hitz egiten zuena eta, hala ere, sinesgarria zen katua hizketan imajinatzea. Nanaren ahotsa, berriz, gainazalean geratzen da, ebidenteegia da. Aurreikusi daiteke.
Nolanahi ere, ez pentsa liburu txarra denik, jende askok goza dezakeen liburua dela …
Egileak, Nana katua eskusa gisa erabiliz, askatasunaren, norbanakoaren erantzukizunaren eta, batez ere, emozioen errepasoa egiten duen eleberri guztiz existentzialista baten aurrean kokatzen gaitu. Liburuko protagonistak, hura zaintzen duen pertsonarekin batera, bidaia bat hasten du, autoikaskuntzara. Bidaia horretan, Japoniako egunerokotasunaren errepasoa egitera gonbidatzen gaituzte, Satoruren bizitza ardatz hartuta.
Asko gozatu dut liburu honen irakurketaz eta nire ustez, akats bat besterik ez du:
Katuaren barruko ahotsa ez da sinesgarria. Errealismo magikoak erakutsi digu gauza batzuk, aztertu gabe onartu behar ditugula. Besterik gabe. Eta uste dut katuaren barne-ahotsarekin egilea ez dela gai sentipen hori transmititzeko. Edo ni behintzat ez naiz antzemateko gauza izan. Kafka en la orilla liburuko kaleko-katua dut gogoan hau idazten dudan bitartean, gaizki gogoratzen ez badut hitz egiten zuena eta, hala ere, sinesgarria zen katua hizketan imajinatzea. Nanaren ahotsa, berriz, gainazalean geratzen da, ebidenteegia da. Aurreikusi daiteke.
Nolanahi ere, ez pentsa liburu txarra denik, jende askok goza dezakeen liburua dela uste baitut. Are gehiago katuak gustatzen bazaizkizu (baina ez da eleberria irakurtzeko ezinbesteko bertutea). Dohain asko ditu eta Nanarekin distira egin zezakeen. Egiten ez badu ere, egile honen liburu gehiago irakurriko ditut.
Una novela irónica y conmovedora que gracias a la ocurrente mirada de su narrador, un gato, nos reconcilia con la …
Bukatu da. Gizakiak dimititu egin du eta AGK Agintaritza Global Konputarizatuaren eskuetan gelditu da mundua. Dena da berria hemen: BKS …
Edukiari buruzko abisua Bukaera ez dut destripatzen, baina baloratu egiten dut.
Gustatu al zait liburua eta gozatu al dut irakurtzen? Asko. Kontakizuna oso interesgarria da. Poesiaren inguruko pasarteek, ipuinek, kontakizun nagusitik ateratzen direnek, ekarpen handia egiten diote kontakizunari, eta uste dut oso ondo ekarriak daudela.
Baina amaiera ez da biribila. Hain misteriotsua izateko, liburu honen amaiera nahiko aurreikusteko modukoa iruditu zait, ia topiko batean erortzen dela esango nuke. Amaiera txarra al da? Ez, ez da txarra, baina hain liburu berezi bat irakurtzen asko gozatu ondoren (asko gozatu dudala berretsi nahi baitut), amaiera honek hankamotz uzten du kontakizuna. Pixka bat gehiago garatu izan balu... pintzelkada ñimiño batzuei erreparatu izan balie... aukera guztiak zituen... ummm biribila izateko.
Insomnioari buruzko erreportaje bat balitz bezala hasten da kontakizuna, baina handik laster detektibe-nobela bat bihurtzen da, bere misterio, jazarpen eta …
Liburu hasieran pentsatu dut ez zegoela lar argi nora eraman nahi gintuen Jonek liburu honekin, baina harin lotzen ditu hariak eta nabari da Afrikaren inguruan gauza asko dakizkieen pertsona dela.
Hori bai, hasiera eta bukaera gustatu zaizkit gehien, hori, eta gure protagonistaren alde ilunak.
Tourek hondoa jo du, ez du bizirik jarraitzeko adorea ematen dion ezer. Oinazeak itsutu egin du, eta mendekua baino ez …
Liburua, aurreko bien umore bereizgarririk ezer gutxi duen arren (gaia zein den kontutan hartuta erabat ulergarria dena), oso irakurketa interesgarria da gurekin bizi diren etorkinen egunerokora hurbiltzeko eta mafien mundua ezagutzeko, sufritzen dituztenen begietatik. Oso gordina da, oso esplizitua orrialde batzuetan, eta oso tristea orokorrean. Ito egiten du.
Autobus bidaia luze batean irakurri nuen liburu bat ekarri dit gogora, Europarako bidean emakume baten esperientzia kontatzen zuen liburu horrek. Emakume hark, basamortuan abandonatu behar izan zuen ume jaioberria, oraindik bizi zela. Jonen liburu honek liburu hura irakurtzean izan nituen sentimenduetako asko transmititu dizkit.
Historian bada gauza bat konbentzitzen ez nauena (eta ez dut aipatuko zein den izorrakirik ez egiteagatik); hala ere, bost izar ematen dizkiot sentiarazi didanagatik. Onartuta gaia beste bat balitz, ez nintzatekeela hain onbera izango. 🤣
Hainbat urtez bizirik irauteko borrokan ibili ondoren, Tourek Sira bere alabaren deia jaso du. Hendaiara datorrela esan dio, egun batzuk …
Zelako nahastea sortzen zaion Toure lagunari... bigarren hau ere oso entretenigarria da eta umoreak bestelako zera bat ematen dio, gogoz irakurtzeko gogoa erantsiz. Adiktiboak dira. Gainontzekoak ere irakurriko ditut noski, bigarren aukera honetan gustua hartu baitiot Toure sagari.
Oharra: Liburu honetan Bilboko meatzarien inguruko zertzelada oso oinarrizkoak baina, era berean, interesgarriak daude.
Bueltan da Toure, San Frantzisko auzoko detektibe berezia, bizilagun afrikarrentzat agurgarria, emakume zurientzat desiragarria eta polizientzat mespretxagarria. Bolada txar batetik …
Oso gustura irakurtzen dira Toure lagunaren abenturak eta hariak zein ondo lotzen dituen gustatu zait. Poliziarik gabeko nobela beltz bat, edo polizia antogonista duen nobela beltz bat? Oso ondo girotuta dago, ondorioz, ez du inolako esfortzurik suposatzen Sanfranen eta Palankan sartzeak.
Elegosen (@elegose@mastodon.eus) irakurri nuen Toure pertsonaiaren inguruan lehen aldiz, Ez erran deus liburuan, eta ez nekien zerbait jakin behar nuela pentsatu nuen. Izan ere, nahiz eta nobelak autokonklusiboak diren, argi dago komeni dela dagokien ordenan irakurtzea.
Trama paralelo batzuek osatzen dute umorea eta gordintasuna konbinatzen dituen nobela beltz hau: Palankako klub bateko prezio susmagarriak, trafikatzaileen arteko …