Erabiltzailearen profila

El Eternauta asko gustatu zait Buenos Airesen estralurtarren inbasio batean bete-betean sartzen zaituelako, horrek dakarren tentsio eta etsipen guztiarekin. Juan Salvo bezalako pertsonaiak ondo landuta daude, eta kaosaren erdian bizirauteko borroka sentitzen duzu. Gainera, istorioak badu kritika sozialaren ukitu hori, interesgarriagoa egiten duena, abentura izateari utzi gabe.

Favalliren pertsonaia, ordea, motz samar geratu zait. Taldearentzat bere adimenagatik garrantzitsua den arren, beti berdina dirudi: logikoa eta hotza. Ez du aldaketa handirik, ezta gertukoagoa edo sakonagoa den unerik ere, eta horrek apur bat laua uzten du, eboluzio handiagoa duten beste pertsonaia batzuen aurrean.

Digitalización democrática-k borondate politikoarekin eta legegintzarekin digitalizazio etiko batera nola heldu aztertzen du. Hau da, botere kontzentrazioak saihestuz, digitalizazioa gizarteratzera eta ahalduntzera bideratu behar dugula planteatzen digu.

Ekintza/Protokolo proposamenekin (DD, eposta, nabigazioa), digitalizazio etiko eta demokratiko baten proposamen "teknikoa" plazaratzen du.

Bereziki interesgarria da gauden tokiaren eta hel gaitezkeen tokiaren argazkia osatzeko (EB mailan).

Paco Rocaren "El abismo del olvido" gogorarazten digu oso garrantzitsua dela gizon eta emakume antifaxista horien guztien oroimena berreskuratzea eta bizirik mantentzea, ausardiaz eman baitzuten bizitza etorkizun bidezkoago eta askeago baten alde. Kontakizun hunkigarri honen bidez ahanzturatik bere istorioak berreskuratzeaz gain, historia ofizialak oraindik isilarazten dituenei ahotsa ematen die.

Lan honetan erakusten duen sentsibilitatea beste mundu batekoa da. Bere ilustrazio eta elkarrizketen bidez, pertsonaia horien mina, duintasuna eta borroka hain modu gizatiar eta hurbilean transmititzea lortzen du... behin baino gehiagotan eztarrian korapiloa jarri dit.

Komiki honek hunkitu ez ezik, haien sakrifizioa alferrikakoa izan ez zela ulertzearen garrantziaz hausnartzera gonbidatzen gaitu. Oroimen historikoa betebehar kolektiboa dela gogora ekarriz.

Ezin izan zituzten antifaxista guztiak akabatu. Hemen jarraitzen dugu.

@aldatsa nire libururik kutunenetakoen artean dago, "Las uvas de la ira"-rekin batera (irakurri ez baduzu, berau ere irakurtzea gomendatzen dizut).

Liburu hau dezente kritikatua izan da, baina zurekin erabat ados nago, Haper Lee oso pentsaera eta ikuspuntu politiko aurrerakoia zuen bere garairako eta oso ausarta izan zen, istorioak modu zuzenean borrokatzen baitu arrazakeria. Ikuspuntu zuri batetik begiratzen du? Hori horrela dela onartu behar da, baina Lee zuria zen eta kasu honetan idazlearen bizipenek egiten dute liburua. Gainera beste aldetik (supremazista zurien aldetik) oso kritikatua izan zen/da ere.

Esperantza puntu bat ematen dit beti liburu honek eta egoera politiko baten aurrean blokeatzen naizenean (ez duelako aurrera egiten nahiko nukeen abiaduran, adibidez) esaldi hau gogoratzen dut: "Uno es valiente cuando, sabiendo que ha perdido ya antes de empezar, empieza a pesar de todo y sigue hasta el final pase lo que pase. Uno vence raras veces, pero alguna vez vence."

Sebastià Portellen Ariel y los cuerpos eleberriak sakonki aztertzen ditu giza identitatea, desira eta harremanak. Naturaltasun gaindiezinarekin, narrazio-estilo poetiko eta batzuetan kaotikoa erabiltzen du, liburuaren introspektiboa islatzen duena. Oso zaila egiten zait liburuaren laburpena egitea irakurketa hondatu gabe. Beraz, bakarrik esango dut forman ere, zerbait desberdina eskaintzen digula.

Sebastià Portellek, gaztea izan arren (32 urte!!!), hizkuntza literario oso pertsonala erakusten du. Eta errepikakorra dirudien arren, liburuan ikusten ditugun gai konplexuak aztertzeko duen trebetasunak bere adinerako heldutasun literario ikaragarria erakusten du.

Literatura-ahots horrek argi uzten du, bide horretatik jarraituz gero, etorkizun handiko egilea dela.

Espero dut, noizbait, Ariel y los cuerpos, Ariel eta gorputzak bilakatzea. Berriz irakurriko nukeelako, gustu handiz.

Asko gustatu zait komikia, agian zerbait txarra aipatzeagatik dena oso azkar gertatzen dela. Baina beste 5 liburu daudela kontutan hartuta, hari desberdinek egingo dute beraien bidea. Ikaragarria da zelan dagoen marraztuta odola!! Umeentzat dirudi, baina ez da. Edo bai.

@birasuegi independienteki irakurri dezakezu eta zentzua dauka bere horretan, baina gomendatuko nizuke lehenik eta behin Esan gabe doa irakurtzea. Uste dudalako zure gustukoa izango dela eta osotasuna ematem diolako bigarren honi.

Liburu gogorra, oso gogorra, baina hain da ederra... Joan Mari Irigoienek bere hitzen bidez giza sentimenduak transmititzeko zuen gaitasuna benetan harrigarria baita. Liburu honetako orrialde bakoitzak zirrara sakon eta benetakoa eskaintzen dio irakurleari, eguneroko bizitzarekin eta giza existentziaren dilema unibertsalekin elkartzeko gonbidapena delako: bizitza, heriotza, sufrimendua, laguntasuna, era askotariko maitasunak, zaintza, familia-harremanak... Bere hitzen bidez, Irigoienek gure gizadiaren sakonena esploratzera gonbidatzen gaitu, gure emozioen edertasuna eta hauskortasuna gogoraraziz, baita maite izan ditugun, maite ditugun eta maiteko ditugun horiek gogora ekartzera ere.

Irakurlea narratiban hain sakon murgiltzea lortzen du, zaila baita untxiaren zulotik ez erortzea. Bere pertsonaiak izugarri garatuta daude, maila pertsonal eta historikoan, eta badirudi orrialdeetatik salto egiten dutela.

Sortzen duen enpatia giza sentimenduen konplexutasuna ulertzeko eta islatzeko zuen gaitasunaren erakusle izan behar du. Bestela, nekez lortuko luke hau guzti hau. Ez dut zalantzarik, liburu hau luzaroan egongo da nire oroimenean.