Ilargi/Luna espainol-euskara poema liburu elebidun hau iritsi zitzaidanean, ez nuen atzeko azalaren testua irakurri, eta ez dut orain arte irakurri, bukatu ondoren. Sihara Nuñoren biografia irakurri nuen, beraz, liburuaz nekiena zera zen: Lunaren amak, liburu-saltzaileak, poetak, aforistak eta taileristak idatzia zela. Nire subkontzienteak aurreikusi zuen ama batek bere alabari egindako poesia samurren bilduma izango zela, ama-maitasunaren sentimendu garbi eta baldintzarik gabekoetan oinarritutako bertsoak osatuta.

Zerbait desberdina aurkitu dut. Siharak ama-alaben arteko harremana aztertzen du, naturari dagokiona animalia-oinarri batetik. Sorkundea, erditzea eta hazkuntza Lurrarekin, animalien munduarekin eta sistema planetarioarekin mimetizatzen ditu, eta horren erdian ilargia dago, bere Luna, elementu apurtzaile eta, aldi berean, harmonizatzaile gisa. Hazkuntzaren eta ama-sentimenduaren primitiboa islatzen ditu. Artifizioak alde batera uzten ditu eta erakusten du alaba bere hedadura dela; azaltzen ditu baldintzarik gabeko maitasuna eta berarekin doian betiereko babes-sena. Baina, aldi berean, «kumea» izaki independentea da; bizirauteko ezagutzak eta bitartekoak transmititu behar dizkio.

Bitxia da Sihara Nuñok nola bihurtu duen maitasun samur hori animalia, lurtarra, eta nola azaltzen duen hain modu poetikoan. Harritu nau eta gustatu zait; zerbait lirikoki berria eta oso interesgarria irakurri dut