Oso estilo berezia. Bizi-bizia. Gozada bat da irakurtzea, nahiz eta liburuan “ezer gutxi gertatu”. Inork astirik balu, mereziko luke Mirenek erabiltzen dituen baliabide erretoriko-poetikoak aztertzea: konparazioak, metaforak, oximoron bat edo beste, esaldi borobilak, bakan-beteak… Nabari da Miren bertsolaria dela. Adibide bat edo beste ekarri nahi nuen hona… baina ez du merezi. Liburu osa dago beterik.

Kasik amaierara arte itxaron behar da, “ezer gertatu” arte, Jone eta Poly zergatik haserretu ziren jakiteko… Ez da kristoren “gertakizuna” baina funtzionatzen du. Pasarte borobil-borobila iruditzen zait “gertatu-ez gertatu” polemizatzen duen tartea (22. kapitulua kasik osorik). Idazlea liburuan ezer geratzen ez dela dioen irakurleari ari zaiola iruditzen zait ;-)

• Gertatu, gertatu. Gertatu, gure artean. Baina gertatzea zer da, Polly? Zuk badakizu? Ze nik puta idearik ez. Gurekin zerikusirik ez daukan adibide bat ipintzearren: turroiak, mazapanak eta Ferrero Rocherrak serbileta brodatuekin estalitako hiru plater zatarretan banatzea, zerbait gertatzea da? Eta hiru plater horiek arrain-zopaz eta ardoz orbanduriko mantel desluzitu baten gainean ipini beharra. Eta…

Gaiari buruz zer esan? Unibertsala dela uste dut: txikitan lagunak eta bizitzak apurka-apurka elkarrengandik urrundu. Zenbat halako!

Esan bezala, onena Mirenek hizkuntzarekin nola jolasten duen!