Euskal eleberrigintza modernoa nobela honekin hasi zela esaten da, Txillardegik zerbait desberdina egin zuelako, Europako-eta korronteei jarraiki. Nobela existentzialista da hau, Batxillergoan edo DBHn irakurrarazi ziguten eta ez dut oroitzapen txarrik, behartuta irakurri arren.

Gauza bakarra dut gogoan nobelatik: Leturia atso zahar bati begira, beltzez jantzita (alargun seguru aski) eta bizkarra okertuta lurrak tirako balio bezala (bale Fitoren kanta bat kolatu zait hemen) nekez doa ibiltzen; eta Leturiak pentsatzen du ez ote den heriotzari beldurra, horrelako pertsona bat bizirik mantendu dezakeen bakarra.