Liburu gogorra, oso gogorra, baina hain da ederra... Joan Mari Irigoienek bere hitzen bidez giza sentimenduak transmititzeko zuen gaitasuna benetan harrigarria baita. Liburu honetako orrialde bakoitzak zirrara sakon eta benetakoa eskaintzen dio irakurleari, eguneroko bizitzarekin eta giza existentziaren dilema unibertsalekin elkartzeko gonbidapena delako: bizitza, heriotza, sufrimendua, laguntasuna, era askotariko maitasunak, zaintza, familia-harremanak... Bere hitzen bidez, Irigoienek gure gizadiaren sakonena esploratzera gonbidatzen gaitu, gure emozioen edertasuna eta hauskortasuna gogoraraziz, baita maite izan ditugun, maite ditugun eta maiteko ditugun horiek gogora ekartzera ere.

Irakurlea narratiban hain sakon murgiltzea lortzen du, zaila baita untxiaren zulotik ez erortzea. Bere pertsonaiak izugarri garatuta daude, maila pertsonal eta historikoan, eta badirudi orrialdeetatik salto egiten dutela.

Sortzen duen enpatia giza sentimenduen konplexutasuna ulertzeko eta islatzeko zuen gaitasunaren erakusle izan behar du. Bestela, nekez lortuko luke hau guzti hau. Ez dut zalantzarik, liburu hau luzaroan egongo da nire oroimenean.