Gustura irakurri dut, inoiz kontzepturen/erreferentziaren bat guztiz ulertu ez arren.

Bi plano ditu: narratzailea den "bizkartzain" umoretsua alde batetik, eta pentsalaria(k) edo diskurtso egituratua bestetik. Narratzaileak rollaren arabera, bere idoloaren bizkartzain/elkarrizketatzaile edo lekuko, testua dentsoagoa edo arinagoa da. Baina bi tonu desberdin izan arren, bietan dago gizarte salaketa. Zenbat azpimarra! Hausnarketarako ideia asko ematen ditu, eta narratzailearen tonu ironikoak arintasuna ematen dio eta barre txikia atera han-hemenka. Geure buruari barre egin ezean akabo!

Hiru eguneko kronikak biltzen dituen Davisen hitzaldi, elkarrizketa (galdera zein erantzunak) edo hausnarketa batzuk bere pentsamoldea batzeko txatal mamitsuak dira.