El Eternauta asko gustatu zait Buenos Airesen estralurtarren inbasio batean bete-betean sartzen zaituelako, horrek dakarren tentsio eta etsipen guztiarekin. Juan Salvo bezalako pertsonaiak ondo landuta daude, eta kaosaren erdian bizirauteko borroka sentitzen duzu. Gainera, istorioak badu kritika sozialaren ukitu hori, interesgarriagoa egiten duena, abentura izateari utzi gabe.

Favalliren pertsonaia, ordea, motz samar geratu zait. Taldearentzat bere adimenagatik garrantzitsua den arren, beti berdina dirudi: logikoa eta hotza. Ez du aldaketa handirik, ezta gertukoagoa edo sakonagoa den unerik ere, eta horrek apur bat laua uzten du, eboluzio handiagoa duten beste pertsonaia batzuen aurrean.