Atea irekiko ez lidaketen pertsonen etxean leihotik sartu nintzenekoa

Etxe aurreko eraikinaren leihoetara begira jarri naiz, norbere dortokari begiratzen zaion jakin-minez -edo nitxo ilara bati-. Arropak, usainak, errezelak, dena irristatzen da leihoetatik behera, kanpoko munduari etxe batean pixkanaka usteltzen ari den bizitzaren berri emateko. Balkoitik eta pijaman aztertu ditut leihoak, ezkutatu gabe, bizilagunek ere koaderno marroidun pertsonaren bizitza irudikatzeko aukera berbera izan dezaten, ez dezaten errezel bat ustekabean mugitzen ikusi eta beldurtu. Eta horrela neure buruari ere sinestaraziko diot beraien bizitzak asmatzen ibili naizela, eta ez kuxkuxeatzen.